Егер осы болмағанда сен міндетті түрде бақытты болар едің - стр. 3

Бағдарламаның негізі бала кезінен қалыптаса бастады, содан кейін олар балабақшада, мектепте тамыр жайды, онда қателіктер үшін «екілік» алу одан да қорқынышты, содан кейін ата-аналар қайтадан ұрысып, бастарын шайқайды, және де: «Олар мені жақсы көрмей қояды, мен керек болмай қаламын», – деген қорқыныш тағы бар. Жұмыста қателікке байланысты басшылар сыйақыдан айырады, сөгіс жариялайды. Отбасында да қателікке байланысты жанжал болады.

Кез келген жағдайға тап болған сайын біз қорқыныштан әрекет етеміз. Себебі туыстардың немесе қоғамның қабылдамауы өте қорқынышты. Ол біздің инстинктіміз деңгейінде жұмыс істейді.

Біз бүкіл нәрсемен біртұтас организмнің жасушасы сияқтымыз. Ал егер дене осы жасушадан бас тарта бастаса, бұл қалай болатынын елестетіп көріңіз – бұл өлім ғой. Ал біздің өлгіміз келмейді, біздің өмір сүргіміз келеді және өз болмысымызды қабылдағымыз келеді және мұны біздің өмірімізді қабылдайтын бүкіл әлем қолдағанын қалаймыз.

Сондықтан қателік жасау қорқынышы бізді өмір бойы мазалайды, бұл біздің шешімдерімізге және осы шешімдердің салдарына әсер етеді.

Сонымен қатар, біз әрқашан дерлік жетіспеушіліктен әрекет етеміз. Ақыл әрқашан өз назарын бізде жоқ нәрсеге аударады, және, әрине, бізде бар нәрсе біздің назарымызға түспейді. Бізді бақытты ететін тілектерімізді орындау үшін бізде бар ресурстар мен игіліктерді көрмейміз.

Мұның себебі – қорқынышқа негізделген ойлау үлгілері. Өйткені, біз өз мүмкіндіктерімізді көре бастасақ, әрекет етуіміз керек болады. Және бұл қауіпті, қорқынышты.

Ал мен бір нәрсені дұрыс жасамай қойып, мені жұрт қабылдамай қойса ше? Бұл қауіпсіз емес.

Қауіпсіздік қажеттілігі бізде инстинкт деңгейінде тұрады, сондықтан бізге қашу немесе шабуыл жасау қалады, және де өлі кейіп танытуымыз мүмкін.

Мен қандай жағдайларда жиі шабуыл жасайтынымызды немесе қашып кететінімізді айтпай-ақ қояйын. Қалай болғанда да, біз әрқашан осы үш әдісті қолданамыз. Біз басқаларды кінәлі ету, жауапкершілікті болған жағдайларға ауыстыру арқылы шабуыл жасаймыз, өйткені бұл өзімізді ақтаудың ең оңай жолы.

Біз қашқанда немесе өлі кейіп танытқанда, мұны қандай жолмен жасаймыз? Дұрыс, әрекетсіздігімізді ақтау арқылы.

Бізге бала кезімізден келесідей бағдарлама енгізілген:

Әрекет = қате = сен жамансың

Жасамайсың = қателеспейсің = еш мәселе жоқ = сен жақсысың

Міне, өзіміздің әрекетсіздігімізді ақтау – бұл шабуыл. «Мен мұны істей алмаймын», «жағдай осылай болып қалды», – осылайша жауапкершілікті мән-жайларға аударып, оларды кінәлауіміздің өзі – мәселеден қашу болып табылады. Бізде әрқашан өзін-өзі сақтау инстинкті қосылады.

Сылтау шаблондары басымызда қаз-қатар тізіліп тұр, ал біз оны байқамаймыз да:

– менің қолымнан келмейді;

– жасап көргенмін, болмады;

– жасай алмаймын;

– бұл мүмкін емес;

– осылай боларын білгенмін;

– олай жасасаң жаман болады;

– олай жасауға болмайды;

– ал маған… болса ше (шексіз тізім);

– бұл тым ұзақ;

– бұл тым тез;

– бұл дұрыс емес;

– бұл тым көп;

– бұл тым аз;

– не істерімді де білмеймін;

– ал басқалар не дейді, ал мені сөгіп жатса ше;

– менің ақылым, тәжірибем жетпейді, мен толық машықтанбадым;

– өзіме лайықты отбасында туылмадым;

– басқа елде туылғанымда ғой, үкімет дұрыс емес, билік ұнамайды;

– немесе өз-өзімізді алдау: «бұның маған қажеті де жоқ»;